Nie mów dziecku, co powinno czuć, tylko wysłuchaj go i spróbuj zrozumieć, co czuje. Pomóż mu poradzić sobie z tą EMOCJĄ – samo się tego nie nauczy…
Nie zawsze udaje się zareagować we właściwy sposób, ale ważne jest to abyśmy próbowali postępować bardziej świadomie.
Dzieci potrafią odczytać więcej komunikatów niż nam dorosłym się wydaje.
Rozumieją dużo więcej niż są w stanie same wyrazić. Pomimo to MY jako dorośli często rozmawiamy z innymi o zachowaniu swoich dzieci w ich obecności. Nie zdajemy sobie sprawy, jak wiele informacji przyswajają wtedy dzieci…
To bardzo proste… Kto z nas lubi wysłuchiwać w towarzystwie, że jest leniwy, gruby, ma nadwagę, nie chce się ruszać, nie ma kolegów i koleżanek, nic nie robi itd… Ja stanowczo NIE.
Uczucia są niczym drogowskazy na drodze.
To dzięki nim wiemy, że “jedziemy” w dobrym kierunku, do wyznaczonego celu.
Złość, smutek, frustracja oraz inne emocje to także część NAS i naszych dzieci.
Dzieci powinny wiedzieć, że istnieje przestrzeń do wyrażania wszystkich emocji. W ten sposób mogą szybciej nauczyć się radzić sobie z nimi.
To jak zwracamy się do siebie oraz naszych dzieci ma ogromne znaczenie na kształtowanie ich poczucia własnej wartości…
Gdyby trener powiedział:
“Rozumiem, że nie chcesz opuszczać boiska i chcesz grać dalej, ale porozmawiamy o tym później. Na razie usiądź na ławce”. W ten sposób chłopiec/dziewczynka zachowuje poczucie własnej wartości, a trener dobry kontakt z zawodnikiem/zawodniczką.
My jako rodzice często wysyłamy do naszych dzieci komunikaty “Jesteś już za duża, aby tak marudzić”, “Nie wstyd Ci tak się zachowywać przy innych ludziach”, “Nie bądź taki dziecinny”. W ten sposób pokazujemy dziecku, że niektóre emocje są zabronione. To bardzo często niszczy więź między rodzicem a dzieckiem.
